Het beloofde een mooie dag te worden, de vogels tsjirpten ons wakker terwijl de zonnestralen de tent lekker opwarmden. De gezwollen muggenbeten op mijn benen konden de pret niet bederven. We pakten onze fiets in en konden niet wachten om op pad te gaan. De fietsroute vervolgde op een onverhard baantje glooiend door bossen en weiden. Hierbij hadden we schitterende vergezichten over het rurale landschap van Kent. Na een tijdje fietsen merkte mijn compagnon op dat het voor hem plots wel erg zwaar werd, een blik op zijn achterband en alles werd duidelijk, een leegloper. Gelukkig waren we voorzien van een reserve binnenband en konden we vrij vlot weer verder. Vrij snel naderden we Wye, een erg pittoresk dorpje waar we de plaatselijke supermarkt stroopten voor een uitgebreide brunch. Bij het buitenrijden van Wye passeerden we een staaltje typische Britse humor, een verkeersbord die erop duidde dat je diende op te passen voor oude mensen.
We vervolgden de fietsroute richting Ashford waarbij we onderweg nog even een babbel sloegen met een vriendelijke dame die vroeg vanwaar we kwamen. Toen we ons relaas vertelden, merkte ze fijntjes op: ‘You guys are mad’. Ondertussen waren we al dicht bij Ashford genaderd, de rustige plattelandsgeluiden moesten weer plaats ruimen voor de drukte van een stad. In Ashford aangekomen kozen we ervoor om even uit te rusten in het stadspark, onder de stralende zon genoten we van een fris drankje.
Na dit intermezzo bezochten we Ashford zelf en genoten we van een espresso in de plaatselijke koffiebar. We kochten ook nog een nieuwe reserve band en vertrokken weer op pad. We waren nog maar enkele kilometers aan het rijden als mijn compagnon zijn achterband plots met een luide sisser leegliep, een stukje glas was de boosdoener ditmaal. Geen probleem dachten we, we hadden toch net een nieuwe band gekocht. Echter waren we net iets te enthousiast met het oppompen van de nieuwe band want plots scheurde het darmpje van onze pomp. Op dat moment stopte een wagen naast ons en vroeg als alles oké was. We vertelden dat onze pomp het net begeven had maar dat we het wel zouden oplossen met duct tape. ‘Niets van’; zei de Engelsman,’steek je fiets in de koffer en kom maar mee naar mijn huis’. Mijn compagnon stapte in de wagen en ik fietste erachter naar de woning van de Brit. Daar aangekomen bleek dat hij zelf ook al ervaring had met fietsreizen, zo was hij recent nog met zijn vrouw naar Portugal en terug gefietst. De man stelde voor om ons naar de fietsenmaker te voeren waar we een nieuwe pomp konden kopen. Zo gezegd, zo gedaan, in de fietsenwinkel kochten we een nieuwe pomp en een nieuwe band, wanneer we echter ons portefeuille bovenhaalden zei de man dat hij wel zou betalen. Zoveel vrijgevigheid waren we niet gewoon en we zeiden dan ook dat dit echt niet hoefde maar daar moest de man niets van weten, hij moest en zou voor ons betalen. Nadat we terug bij hem thuiskwamen maakte zijn vrouw ons nog een tas lekkere koffie en vertelden ze over hun fietsreis en hun filosofie dat ze graag mensen helpen omdat zij ook vaak werden geholpen tijdens hun reizen. Nadien stelden ze zelfs voor als we die nacht niet bij hen wilden logeren maar dit aanbod sloegen we vriendelijk af, we waren inmiddels verslaafd geraakt aan de lokroep van wildkamperen. We reden uiteindelijk nog een goede tien kilometer om nadien onze tent op te slaan op onze mooiste kampeerplek tot nog toe. Een immens grote weide, volledig afgelegen en aan de rand van een bos. De zon scheen nog steeds onophoudelijk waardoor we nog konden genieten van een prachtige avond. ’S Nachts zijn we zelfs nog even opgestaan om te genieten van de oneindige sterrenhemel die we er konden zien. Ondanks de pech was het toch één van de mooiste dagen tot dan toe.
belgianfreewheeler 